«من کیستم؟» این شاید اساسیترین سوالی باشد که هر انسانی از خود میپرسد. پاسخهای رایج اغلب به یک جوهر درونی، یک «خود» اصیل و یکپارچه اشاره دارند. اما ژک لاکان، روانکاو فرانسوی جنجالی و تأثیرگذار، این تصور را به کلی ویران کرد. او با ایدههای پیچیده و زبان منحصربهفرد خود، اعلام کرد که «من» آن چیزی نیست که ما فکر میکنیم. از دیدگاه او، هویت ما نه از درون، بلکه از بیرون و از طریق زبان ساخته میشود. لاکان ما را به دنیایی دعوت میکند که در آن، ناهشیار نه یک زیرزمین تاریک، بلکه یک ساختار هوشمند است که دائماً در حال حرف زدن است.
مرحله آینهای: تولد «من» در تصویر دیگری
سفر ما برای یافتن پاسخ «من کیستم؟» از دید لاکان، در لحظهای جادویی و همزمان تراژیک آغاز میشود: مرحله آینهای۱. بین ۶ تا ۱۸ ماهگی، کودک که تا پیش از آن خود را به صورت مجموعهای از احساسات و اعضای پراکنده تجربه میکند، برای اولین بار تصویر کامل خود را در آینه (یا در نگاه تحسینآمیز مادر) میبیند و آن را به عنوان «خودش» بازمیشناسد. این لحظه، لحظه تولد «من» یا ایگو است.
اما این شناخت یک بیگانگی بنیادین را نیز به همراه دارد. «من» نه بر اساس تجربه درونی، بلکه بر اساس یک تصویر بیرونی، یک «دیگری» شکل میگیرد. هویتی که ما با آن خود را میشناسیم، از همان ابتدا چیزی خارج از ماست. ما با یک تصویر ایدهآل و کامل از خودمان همانندسازی میکنیم، در حالی که تجربه واقعی ما همچنان پراکنده و ناقص است. این شکاف هرگز پر نمیشود و منشأ بسیاری از جستجوهای ما در طول زندگی است.
ناهشیار مانند یک زبان ساختار یافته است
مشهورترین و انقلابیترین گزاره لاکان این است: «ناهشیار مانند یک زبان ساختار یافته است». این ایده، درک ما از ناهشیار را به کلی دگرگون میکند. ناهشیار فرویدی، انباری از غرایز و خاطرات سرکوبشده بود. اما ناهشیار لاکانی، یک سیستم پویا و هوشمند است که بر اساس قوانین زبانشناسی عمل میکند. لغزشهای کلامی، جوکها، رؤیاها و نشانههای بیماری، پیامهایی از این ناهشیار هستند که باید رمزگشایی شوند.
لاکان با استفاده از نظریات زبانشناس سوئیسی، فردینان دو سوسور، نشان داد که زبان از دال۴ (کلمه یا تصویر صوتی) و مدلول (مفهوم) تشکیل شده است. اما لاکان تأکید کرد که در ناهشیار، دالها بر مدلولها اولویت دارند. معنا ثابت نیست، بلکه در زنجیرهای بیپایان از دالها دائماً در حال لغزش و تغییر است. هویت ما نیز در همین زنجیره زبانی گرفتار شده است. ما فکر میکنیم که از زبان استفاده میکنیم، اما در واقع، این زبان است که از طریق ما «حرف میزند».
ورود به نظم نمادین: وقتی زبان ما را تسخیر میکند
با یادگیری زبان، کودک وارد جهانی از پیش ساختهشده میشود که لاکان آن را نظم نمادین۲ مینامد. این نظم، شبکه عظیم زبان، قوانین اجتماعی، فرهنگ، خانواده و سنتهاست که قبل از ما وجود داشته و پس از ما نیز وجود خواهد داشت. ما در این شبکه به دنیا میآییم و هویت ما توسط آن شکل میگیرد. نام ما، داستان خانوادگی ما، و جایگاه ما در جامعه، همگی توسط این نظم به ما اعطا میشود.
ورود به نظم نمادین بهایی دارد. ما برای به دست آوردن یک هویت اجتماعی، باید از یک تمامیت خیالی اولیه (احساس یکی بودن با مادر) دست بکشیم. این جدایی، یک «فقدان» یا «کمبود» بنیادین را در وجود ما حک میکند که منشأ اصلی میل است. ما تا آخر عمر در تلاش برای پر کردن این جای خالی هستیم، اما هرگز موفق نمیشویم، زیرا این فقدان، شرط وجود ما به عنوان یک سوژه سخنگو است.
دیگری بزرگ کیست؟
تمام گفتار و امیال ما خطاب به یک مرجع نادیدنی است که لاکان آن را دیگری بزرگ۳ (Big Other) مینامد. این «دیگری» یک شخص خاص نیست، بلکه جایگاه نمادین زبان، قانون و فرهنگ است. این همان خزانهدار دالهاست که ما کلمات را از او وام میگیریم. وقتی حرف میزنیم، ناخودآگاه به دنبال تأیید و به رسمیت شناخته شدن از سوی این دیگری بزرگ هستیم. این همان «دیگران»ی هستند که نگرانیم «چه میگویند».
میل، میلِ دیگری است
یکی دیگر از گزارههای تکاندهنده لاکان این است: «میل، میلِ دیگری است». این جمله دو معنای همزمان دارد: اول اینکه ما یاد میگیریم که چه چیزی را باید بخواهیم. امیال ما اصیل و درونی نیستند، بلکه از طریق زبان و فرهنگ به ما القا میشوند. ما چیزی را میخواهیم که به ما گفته شده خواستنی است. دوم اینکه، عمیقترین میل ما این است که «موضوع میل دیگری باشیم». ما میخواهیم که «دیگری بزرگ» ما را بخواهد و به رسمیت بشناسد.
بنابراین، میل ما هرگز به طور کامل ارضا نمیشود، زیرا همیشه به چیزی خارج از ما وابسته است. این ساختار، سرنوشت تراژیک و همزمان پویای انسان را رقم میزند: ما موجوداتی هستیم که دائماً در جستجوی چیزی هستیم که از همان ابتدا گم شده است و این جستجو، همان چیزی است که ما را به حرکت وامیدارد.
جمعبندی
نظریه ژک لاکان تصویری پیچیده و چالشبرانگیز از انسان ارائه میدهد. او به ما میگوید که «منِ» خودآگاه، فرمانروای ذهن ما نیست، بلکه بازیچهای در دست ساختارهای زبانی ناهشیار است. هویت ما نه یک هسته ثابت، بلکه یک برساخته شکننده است که در آینه نگاه دیگران و در شبکه بیپایان زبان شکل میگیرد. ما فکر میکنیم که حرف میزنیم، اما در واقع این ناهشیار ماست که از طریق کلماتمان سخن میگوید.
شاید بزرگترین هدیه لاکان به ما این باشد: دعوت به گوش دادن. با گوش سپردن دقیق به حرفهای خودمان - به لغزشها، تکرارها، رؤیاها و سکوتهایمان - میتوانیم صدای ناهشیارمان را بشنویم. روانکاوی لاکانی، سفری است برای کشف اینکه چگونه داستان زندگی ما توسط کلماتی نوشته شده که خودمان انتخاب نکردهایم، و شاید، یافتن راهی برای بازنویسی خلاقانه آن.
دعوت به مشاوره و خودشناسی: وقتی در داستان تکراری زندگیتان گیر کردهاید
آیا احساس میکنید یک الگوی تکراری و ناخواسته در زندگی، روابط یا انتخابهایتان وجود دارد؟ آیا کلماتی که برای توصیف خود به کار میبرید، برایتان بیگانه به نظر میرسند؟ از دیدگاه لاکانی، این تکرارها، پیامهای ناهشیار شما هستند. رواندرمانی تحلیلی فضایی است برای گوش دادن به این پیامها و درک اینکه چگونه زبان و تاریخچهتان، سرنوشت شما را شکل داده است.
تماس با تسکین روان برای رزرو وقت مشاورهمتخصصان ما در کلینیک تسکین روان میتوانند شما را در این سفر عمیق به دنیای زبان و ناهشیارتان همراهی کنند تا به درک جدیدی از خود دست یابید.
دعوت به تعامل: چه کلمات یا داستانهایی هویت شما را ساختهاند؟
به کلماتی که خانواده، فرهنگ یا جامعه برای توصیف شما به کار برده فکر کنید. کدام یک از این کلمات و روایتها بیشترین تأثیر را بر احساس شما از «خودتان» داشته است؟ به اشتراک گذاشتن این تأملات در بخش دیدگاهها میتواند گفتگوی جالبی را درباره قدرت زبان در ساختن هویت ما آغاز کند.
سوالات متداول
مهمترین ایده لاکان درباره ناهشیار چیست؟
مشهورترین جمله لاکان این است: «ناهشیار مانند یک زبان ساختار یافته است». برخلاف فروید که ناهشیار را انباری از غرایز سرکوبشده میدید، لاکان معتقد بود ناهشیار از طریق قوانین زبان (مانند استعاره و کنایه) عمل میکند و در لغزشهای کلامی، رؤیاها و جوکهای ما خود را نشان میدهد.
مرحله آینهای به زبان ساده چیست؟
مرحله آینهای لحظهای است که کودک (بین ۶ تا ۱۸ ماهگی) برای اولین بار تصویر خود را در آینه به عنوان یک «کل» یکپارچه میشناسد و هویت «من» در او شکل میگیرد. اما این شناخت همزمان یک بیگانگی است، زیرا هویت او بر اساس یک تصویر بیرونی و نه تجربه درونی و پراکنده، بنا میشود.
منظور از «دیگری بزرگ» (Big Other) در نظریه لاکان چیست؟
«دیگری بزرگ» یک شخص واقعی نیست، بلکه جایگاه نمادین زبان، قانون، فرهنگ و ساختارهای اجتماعی است. این همان «دیگری» است که ما گفتار و امیال خود را خطاب به آن تنظیم میکنیم و به دنبال تأیید و به رسمیت شناخته شدن از سوی آن هستیم.
واژهنامه
- مرحله آینهای (Mirror Stage): مرحلهای در رشد کودک که در آن با دیدن تصویر خود در آینه، برای اولین بار به یک درک یکپارچه از خود (ایگو) دست مییابد. این هویت، بر اساس یک تصویر بیرونی و بیگانه شکل میگیرد.
- نظم نمادین (Symbolic Order): جهان زبان، قوانین اجتماعی، فرهنگ و ساختارهای خانوادگی که فرد در آن متولد میشود. این نظم از پیش موجود، هویت و امیال سوژه را شکل میدهد.
- دیگری بزرگ (The Big Other): یک مفهوم انتزاعی که به جایگاه زبان، قانون و ساختار اجتماعی اشاره دارد. این «دیگری»، مرجعی است که گفتار و میل ما خطاب به آن است و ما از آن به دنبال به رسمیت شناخته شدن هستیم.
- دال (Signifier): در زبانشناسی، صورت صوتی یا نوشتاری یک کلمه. لاکان بر اولویت دال بر مدلول (مفهوم) تأکید دارد و معتقد است هویت ما در زنجیره دالها شکل میگیرد.
منابع
- Lacan, J. (2006). Écrits: The First Complete Edition in English. (B. Fink, Trans.). W. W. Norton & Company. این کتاب مجموعه مقالات اصلی لاکان، از جمله مقاله «مرحله آینهای» است.
- Evans, D. (1996). An Introductory Dictionary of Lacanian Psychoanalysis. Routledge. یک واژهنامه عالی برای درک اصطلاحات پیچیده لاکانی.
- Fink, B. (1995). The Lacanian Subject: Between Language and Jouissance. Princeton University Press. یک مقدمه بسیار معتبر و روشن بر مفاهیم کلیدی تفکر لاکان.
این مطلب جایگزین تشخیص یا درمان حرفهای نیست.
برای تصمیمهای پزشکی با متخصص مشورت کنید.